Aile..güven..kökler..
Hepimiz çocukken ailemizden, anneden,babadan gerekli, yeterli,doyum verici,güvende hissettirici sevgiyi ve güveni alamadık.Bu bir gerçek..Her ailede sorunlar oldu, sevgisizlikler oldu,öfkeler oldu, sevgiye saygısızlıklar oldu.Ve biz tek güven hissettiğimiz yerde güvensizlikleri yaşadık, izledik,etkilenmemeye çalıştık ve çocuk kafamızla kararlar aldık.Sevilmek için, sevgi için,güven için karar dediğimiz kaçışlar..tek tek ördüğümüz duvarlar..kalkanlar..yaşamda varolma savaşı..
Ve büyüdük.Öyle ya da böyle.Sevdik terk edildik, sevdik aldattık aldatıldık.Ve bir yerde içimiz suçlu olarak gördü aileyi..ki bu gerçekti.Karşı konulmaz bir gerçek.Tohum zehirlenmişti, o masumiyet zehirlenmişti.Görüntülerle,seslerle,ağlamalarla,acılarla.Kimimiz dövüldük,kimimizin ağlarken yanına kimse gelmedi,kimimizin babası anneyi aldattı.Veya sevgi öğretilmedi, başarılı olmak öğretildi,ya da sevgisiz olmak öğretildi,güçlü olmak sevgidir dendi.Ve kapandık kapandık kapandık.Belli belirsiz bir yoksunluğu senelerce içimizde taşıdık belki de.Ve içteki o ses hep aileyi suçladı.Ve doğruydu da,gerçekti de.Yalan söylemiyorduk, yaşamıştık.
Ve köklerden koptuk belki de.Ya da onlara bağlı kaldık kendimiz olamadan.Bir kısmımız reddetti ve isyan etti, öfkelendi,hiddetlendi, bir kısmımız sevgili çocuk rolü yaptı.
Ben köklerimden kopmayı tercih ettim.Tek başınalığı..Reddettim onları.Oldukça öfkeliydim, farkındaydım yapılanın ve yapılmakta olanın.Ve koptum.Ayrı bir yaşam kurdum,köklerimden tamamen bağımsız.Kendi gerçekliğimi gerçekleştirmek istedim.Ve onlardan kaçtım.
Evren hiçbir şeyi yok saydırmıyor.Bir şekilde geri döndürüyor ve tekrar baktırıyor.Sen kimsin, nereden geldin diyor.Kabul etmek zorunda kalıyorsun ne kadar dirensen de.
Ve bir yandan şunu anlıyorum ki o kopuş gerekliymiş.Tüm yapılanların dışında, tüm olmuş olanların dışında,her şeyin dışında Ailemin benim her zaman benim yanımda olduğunu anlamak için gerekliymiş.Ve bunu anlamam için önce çıkmam sonra tekrar bakmam gerekiyormuş.Varlıkları yeterli diyebilmek, bu hayatta şu anda bir kısmı olmasa da olmuş olmaları güzel diyebilmek ve her zaman yanımda olduklarını görmek.
Onları affetmek gibi büyümek.Onların da acı çekmiş olduklarını kabul etmek, basitçe insan olduklarını hissetmek ve her şeye rağmen bir tek onlar için gerçekten çok ama çok değerli olduğumuzu bilmek.Ne yaparsak yapalım onların canı gibiyiz.Ve bunu anlamak güzel.
Köklere tekrar bağlanmak gibi bu.Acıdan geçip sevgiye dönmek.Ama bu sefer bağımsız, etkilenmeden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder