Babanın kızı olmak..

Ben babamın şımarık kızıyım.Şimdi o yok ama ben hala öyleyim:) Onun beni sevdiği gibi herkesin sevebilmesini bekliyorum, tüm kaprislerime rağmen bana aşık olunmasını.Ben onun güzel,mükemmel,zeki kızıyım.Her zaman,ben ağlasam da, ben gülsem de, ben kızsam da, ben hırçınlık yapsam da ve o bana kızsa da, beni tüm erkek arkadaşlarımdan korumaya da çalışsa onun sevgili kızı kaldım.O şimdi yok.Ama onun olmaması hiçbir şey demek.Birini sevdiğinizde o hep kalbinizde kalır.Ömrünüzün sonuna kadar belki de tüm sonsuzluğa kadar.

Yandaki resim gibiydi bizim sevgimiz.Büyük bir paylaşım,büyük bir güven.Ve onunlayken onu ne kadar sevmiş olduğunuzu anlatamamış olmanız,belki de çok dile getirememiş olmanız gereksiz bile gözükse yine de bir acı.

Yine de tüm bu sevgiye rağmen annemle babamın aralarında da böyle bir sevgiyi görebilmeyi dilerdim. Ne yazık ki çoğunlukla çocuklar masumiyetleri,tatlılıklarıyla ve bütün cilveleriyle ister istemez herşeyin içinde tek oluyorlar.Özellikle de kız çocuklar babaları için dünyanın en değerli varlığı oluyor.Ve bu erkek ve kadın arasındaki yetersiz bir ilişkinin tüm sorunlarını ortaya çıkartabiliyor.

Ve bir çocuk için en önemli ve gerekli olan şeyin anne baba arasındaki sevgiyi,aşkı ve uyumu izlemesi,izleyebilmesi ve aşka güveni kazanması olduğunu biliyorum.Bir çocuk asla bir ilişkiyi düzeltemez,aşkı ise asla geri getiremez.Önce çiftler sevgili,aşık ve karıkoca olmalı ve sevgi ile uyum yanyana dans ederken aşkın ürününü dünyaya getirmeli.Uyum sabitlendiğinde..Yoksa hayatınız boyunca çözümü zor problemler ve acılar ile karşı karşıya gelebilir insan.

Çocuk önce aşka güvenmeyi öğrenmeli.Çünkü hayat aşkla yaşanabilir ancak.Hayata aşkla.